Sunday, July 15, 2012

Mace Spray

*Ehem. Hello? Test Mic. Mike Tess.*

Gusto kong mag-sulat dito, pero ano? Wala namang interesanteng nangyari sa buhay ko, sa loob ng ilang buwan (taon?) ng pag-absent ko dito sa Blogger. Pero kung interesado kang magbasa ng kababawan ng isang pa-deep na katulad ko e di ayos, hindi kita pipigilan.

Bagong balita? E di heto, naka-graduate na rin (Yehey! Magbunyi tayo!). Matagal akong inaruga pinalaki tinuruang mamuhay ng aking sintang paaralan. Kahit hindi gaanong halata, marami akong natutunan sa kanyang puder. Ngayon, ang problema na lang ay kung papaano kong kakalkalin lahat ng bagay na nalaman ko sa loob at labas ng klase sa loob ng n years at nang sa gayon ay mabiyayaan ako ng identification card mula sa PRC. Diyan ko na siguro mapapakinabangan ang review center. Halos isang buwan na mula nung magsimula ang klase namin dun. Sa November pa yung board exam pero pakiramdam ko maikling panahon na lang ang meron ako para  maging pamilyar man lang kay Perry. Napapabuntong-hininga na lang ako minsan pag nakikita ko ang mapuputing mga pahina nito an di hamak na mas makapal sa pagmumukha ko. Hay.

Naalala ko lang bigla, yung cellphone ko na inspirasyon ko sa isang serye ng mga posts dito, nanakaw sa loob mismo ng kwarto ko. Kahit pinaglipasan na yun ng panahon, sayang pa rin.

Okay, tama na muna. Balik-aral na ulit.

Friday, August 12, 2011

thousand-word story challenge: Telepathy

Si babae ay isang Fine Arts student sa isang prestihiyosong pamantasan sa Diliman. Si lalake ay schoolmate ni babae, isang Engineering student. Literal na magkalayo ang mundong ginagalawan nila, pero makulit ang tadahana.
Uy, kasabay ko na naman s’ya. Crush ko na talaga s’ya. Alam kaya n’ya na maraming beses na kaming nagkakasabay dito? Ano kayang pangalan n’ya? Kaso parang ang bata pa n’ya. Kumusta naman? Graduating na ko. Haay. Ate na talaga ako dito.
Sa FC lang ako bababa, malapit na ako. Saan kaya s’ya bababa? Maaga pa naman para umuwi, stalker-mode muna. Nakakaimbyerna lang, ngayon pa kami nagkasabay kung kailan mukha akong pagod. Ang dami-dami pa ng dala kong gamit.
Uy, pumara na si kuya. Shit ang gwapo din ng boses n’ya. Yes! Naghihintay din s’ya ng jeep! Waah! Answerte ko naman ngayon. Tae kinikilig ako sa kagwapuhan n’ya!! Pero kailangan kong pakalmahin ang sarili ko at huwag magpahalata. Kalma lang puso ko. Relax. Saan kaya s’ya sasakay? Tsk. Puro ako tanong. Lapitan ko kaya s’ya at tanungin? Kaso baka s’ya ma-creep out sa akin. Pakshet ang torpe ko.
KATIPUNAN. Shit eto na ang jeep ko. Nakupo! Nasaan na s’ya? Nalingat lang ako sandali, nawala na. Haay. Babay na sa’yo crush. Hanggang sa susunod nating pagkikita.
Uy, s’ya ulit. Si ate mysterious. Ang ganda n’ya pa rin. I think I like her. No, I really like her. Ano kayang pangalan n’ya? Napansin n’ya kaya na madaming beses na kaming nagkakasabay sa Ikot? Kaso parang s’ya yung tipong “I-don’t-give-a-shit”. Hindi ko alam kung bakit lalo akong naa-attract dahil sa ganung dating n’ya. Tanungin ko kaya kung anong pangalan n’ya? Kaso bakit n’ya naman sasabihin? Baka matakot pa s’ya sa akin. Pero bakit naman s’ya matatakot? I don’t look scary, do I? Mukha naman akong disente kahit papaano. Tangina! Ang torpe ko. ‘Wag na nga lang.
Sa may FC siguro s’ya ulit bababa. Dun ko s’ya nakita dati e. Bakit kaya lagi siyang mag-isa? Okay FC na. Sana hindi n’ya ko makitang sinusundan s’ya. Ang creepy ko din paminsan-minsan. Uy, eto maluwag na jeep. Okay, sasakay na ko. Hala! Nasaan na si ate? Nakasakay na siguro s’ya. Pero sa Katip din yata s’ya sumasakay e. Baka naman kasabay ko ulit s’ya (titingin sa rear-view mirror). Shit nandito nga s’ya. Anong gagawin ko? Paano kung huling pagkakataon na ‘to na magkasabay kami. Bahala na kung hanggang saan ang kayang tiisin ng katorpehan ko.
Ayun, yari, sasakay din s’ya ng LRT. Aw, stored value card yung kanya. Saan kaya s’ya bababa? Sa Recto na lang ako bababa. Ang dami n’ya namang dala, tulungan ko kaya s’ya? What to do? What to do? May 2 minutes pa bago dumating ang tren. Ate, lumingon ka naman dito. Sige na. Tingin ka naman dito. 5… 4… 3… Tangina! Nakita n’ya kong nakatitig sa kanya. Shit.
Ojuskopo! (Nagulat) Nandito din s’ya. Nage-LRT din pala s’ya. Waah! Kalma lang ulit. Saan kaya s’ya bababa? Ang exciting naman nito, nage-LRT rin pala s’ya pauwi. Pero bakit ngayon ko lang s’ya nakita? Oh well, wow na lang sa pagka-serendipitous nito. Sayang hindi ko na s’ya kayang i-stalk further, may gagawin nga pala akong urgent. (Tinitigan si lalake) Nakaka-inlab ka, shit! Hanggang buntong-hininga na lang ako. Lingon ka naman dito. Haay. Nevermind, I should stop daydreaming, eto na ang tren. Uy maluwag pa. Buti naman, bigat ng gamit ko e.
Dapat mag-panggap akong walang pakialam. Ayun lang si ate o, halos isang dipa lang ang layo n’ya. Kunwari wala din akong pakialam. Ay, bababa na s’ya. Ambilis naman. (Mapapakamot sa ulo) Sayang, dapat di na lang ako nagpanggap na walang pakialam para natingnan ko man lang s’ya nang mas matagal.
Oh shit! Punyemas naman o! Ano ba yung mga nandun? Nakupo. Paint brushes, watercolor pencils, watercolor tubes, watercolor pad, drawing pad, ano pa ba? Planner. Nako may contact info ba ako dun? Oo, meron pala. Sana may mabuting tao na makapulot at isauli sa akin. Anong gagawin ko? Pupunta ba kong LRT station o uuwi na lang ako? Pero mahal din ang mga yun e. Sige na nga mamaya na lang ako uuwi. Naku sana makita ko pa yun.
Ah malapit na din ako sa istasyon ko. Nasayang lang ang pagsunod ko sa kanya, ni hindi ko man lang s’ya natitigan nang matagal. (Mapapalingon sa sulok na pwesto ni babae kanina) Uy, naiwan n’ya yung gamit n’ya. Kanya yun, di ba? Sana kay ate yun. (Pinulot ni lalake ang canvas bag na kasinlaki ng ¼ na illustration board) Hrgh. May kabigatan pala to. (Habang lumalakad s’ya palayo ng tren ay inuusisa n’ya kung anong mga laman ng bag) Let’s see. What have we here? Puro art related stuff. Ayun, may planner. Sana may cellphone number dito… Ayan na, nagri-ring na. Nakaka-kaba.
“Hello?”
“Excuse me po ate guard. Naiwan ko po kasi yung bag ko sa tren, sa…” (Nag-ring ang cellphone ni babae) “Never mind, ate. Nakita ko na pala. Thank you po.”
“Okay, binabaan n’ya ‘ko ng telepono.” Uy may nahulog!
Habang pinupulot ni lalake ang papel na nalaglag ay papalapit sa kanya si babae. Nang itihaya n’ya ang papel ay nagulat s’ya sa nakita.
Uy ano to? Binasa n’ya ang nakasulat sa bandang ibaba ng papel.
Isa kang wagas na journal-worthy. Kailan ko kaya malalaman ang pangalan mo?
Nagkatitigan ang dalawa. Awkward. Napahiya si babae at nag-blush.
“Uhm sorry. That’s mine. Thanks!” (Hinablot ni babae ang papel na hawak ni lalake. Mukha pa ring startled si lalake, tinitigan n’ya si babae, namumula pa rin. Nginitian n’ya si babae.)
“Ikaw nag-drawing n’yan? (tumango si babae) Ang galing! Sorry pala, nabigla lang ako nang kaunti, para kasing kahawig…ah that’s impossible.”
“Thanks! Sobrang importante ng mga gamit kong ‘yan. Salamat talaga.” (Iniabot ni lalake ang bag at ang planner kay babae).
Tahimik ang dalawa.
“I have to go. Salamat ulit.”
“Sure! No problem.” Parang wala lang, naghiwalay ng landas ang dalawa.
Nag-vibrate ang cellphone ni lalake, napangisi s’ya sa nabasa.
Tnx ha? And, for the record, that isn’t impossible. Ikaw talaga un :)

Thursday, January 20, 2011

Absinthe-minded.

BABALA: (1) Wag mong babasahin ang hindi mo naiintindihan. (2) Fill in the stars ****.


Ako si *** at ito talaga ang aking kwento habang ako ay nasa impluwensya ng isang intoxicating and dangerous emotion. Walang halong sh*t maliban sa mga sh*tty na pangalan.

Mula elementary hanggang high school, ako ay isang pangkaraniwang nerd na mahilig mag-aral at trying hard na magpa-bibo sa mga extracurricular activities at school organizations. Tahimik, mahiyain, insecure, hindi kita papansinin kung hindi mo din ako papansinin kaya madalas akong mapagkamalang snob; payat at mukhang malnourished, matangkad, di kaputian at di rin naman kagandahan, pero mabait din naman, minsan.

Pasukan na naman. Huling taon na sa high school. Kakasimula pa lang ng school year pero may kanya-kanya kaagad pinagkaka-abalahan ang mga bibo, pa-bibo, at walang magawa sa buhay—ang Student Council elections. Nag-aagawan para sa posisyon ang tatlong partido na pangalanan na lang nating Red, Blue ­at Yellow. Sa bandang huli, nagwagi ako, ang leader ng Red team at ang karamihan ng aking mga ka-tiket, kasama ang kalihim ng Yellow team at ilang mga board members ng Yellow at Blue team, kabilang na dun si **. Si **, isang bagong kaklase, parang ewan lang. Magaling sa sports. Tamad sa klase pero marunong din naman kahit papaano. Friendly, energetic, makwento, mabiro, slim, tall, not so dark and…yun lang...Iyan ang pagkakakilala ko kay **. Isang tao na exact opposite ko (sa tingin ko).

Nagkakailangan sa unang meeting ng council dahil sa hindi namin kilala o ka-close ang bawat isa sa council. Ayaw ko ng ganoong klaseng atmosphere, kaya ginawa ko ang makakaya ko para hindi kami naaasiwa sa bawat isa. Medyo natagalan pa bago mawala ang pagkakahiyaan sa pagitan ng mga miyembro ng council, lalo na para kay ** (sa palagay ko lang) na nag-iisang kinatawan ng Blue team na nakapasok sa student council. Noong una ay nag-aalala ako na baka ayaw kaming makahalubilo ni **, pero nang lumaon ay hinayaan ko na lang din si ** na gawin ang gusto niya dahil madami rin akong pinagkakaabalahan at isa pa ay ayaw ko ding ubusin ang oras ko sa pag-aalala sa mga maliliit na bagay tulad nun. At may lalaki pa akong higit na pinag-uubusan ko ng oras kakaisip, si *—na kakapasok pa lang sa kolehiyo. Mas matanda siya ng isang taong mahigit sa akin. Nasa ikalawang taon pa lang ako ng high school nung magsimula siyang umokupa sa isang bakanteng bahagi ng aking pag-iisip. At hindi pa rin siya naaalis sa isipan ko kahit na halos hindi naman kami nag-usap noon at kahit hindi ko na siya nakikita ngayon. Naging usap-usapan sa school noon na may gusto daw si * sa akin. Labis ko mang ikinatuwa iyon, hanggang usap-usapan na lang talaga at wala nang higit pa. Mamamalagi siya sa isip ko sa susunod pang dalawang taon.

Maraming masasayang alaala, kaguluhan at kababalaghan noong ika-apat na taon ko sa high school. Mga party na in-organize ng mga clubs, mga events at contests na sinalihan ng bawat klase—Buwan ng Wika, Quiz Bee, Sportsfest, Halloween Party, pa-Bingo, School Dyaryo at kung anu-ano pang ka-cheapan ng nga estudyante ng mataas na paaralan namin.

Graduation day. Nagtapos ako nang may pinakamataas na parangal sa high school. May valedictory speech na wala namang kwenta. Kinanta ang graduation song at nag-iyakan ang mga magulang at mga graduates, kabilang ako, nakakahiya mang aminin. Pagkatapos ng commencement exercises ay may Graduation Ball, dapat, pero imbes na maglagi sa boring na pa-party ay tumuloy kaming magkakatsokaran sa bahay ng isa naming kaibigan. Sleep-over (o puyatan). Kwentuhan, lokohan at tawanan hanggang sa antukin, sila. Hindi ako nakatulog nang matanto ko na may gusto na pala ako kay **, pero medyo lang. Dati pa naman ako natutuwa sa kanya, pero ngayon, natutuwa na ako sa sarili ko dahil natutuwa ako sa kanya. Inisip ko na lang na maliit na bagay lang ang aking naramdaman at hindi dapat ipag-alala. Galos lang.

Unang taon namin sa college nung una kong maka-text si **. Naalala ko pa nung una niya akong itinext. Hindi siya nagpakilala at pinahirapan pa ako sa pagtuklas kung sino siya. Sabi niya na close friend ko siya at 23 letters ang buong pangalan niya. Pero mali, dahil 24 letters ang buong pangalan niya, binilang ko pa yun ng ilang ulit. Tama ako, siya ang mali. Bibihira ko lang makita si **—kapag nagre-“reunion” lang kaming mga naging magkaka-klase. Madalang din kami makapag-usap sa text pero basta kapag siya ang nag-text, walang mintis akong nag-rereply. Maliban sa kanya, si * lang ang nirereplyan ko kada siya magtext. Silang dalawa lang. Kapag nagte-text si ** kinakabahan na agad ako, katulad lang ng kaba ko kapag nakakasayaw ko si * Ssa mga party noon sa school. Parang rainbow. Parang fireworks display, sandali lang pero nakakatuwa. Parang binuksan ko ang radyo at ang tugtog ay Dayang-dayang, nakakatawa. Sumasaya ako kahit pa sobrang ikli lang ng mga reply niya at pag nag-sabihan na ng kani-kanyang paalam ay nalulungkot na ako.

Nabigla ang utak ko sa laki ng kaibahan ng high school sa college. Parang na-diarrhea ang utak ko at ngayon ay sobra na itong dehydrated. Hindi ako makahuma sa dagat ng kaalaman sa Diliman. Kasing bagal na nga ng tortoise ang cognitive ability ko, mahina pa ako sa time management. Nagmistulan akong payaso na nagdya-juggle ng mga bola, hindi ko nasalo ang mga bolang iyon at isa-isa silang nahulog. Parang mga grades ko. Para akong laging may hinahabol. Minsan, muntik ko nang maabutan pero bigla akong nadapa at dahil doon, LOA ang bagsak ko. Boring ang buhay kolehiyo ko dahil halos wala akong mga kaibigan. Puro kakilala lang. Kasi may pagka-suplada at tahimik ako. Hindi ko maalis sa pagkatao ko ang ugaling iyon, nakakainis. May mga tao akong itinuturing na kaibigan pero sana kaibigan din ang tingin nila sa akin. Kaya masaya talaga ako kapag nagkikita kami ng mga kaibigan ko mula high school. Halos kasisimula pa lang ng ikatlong taon ko sa kolehiyo nang magkita-kita kaming magkakaibigan para manood ng isang sikat na pelikula sa sinehan, July 13 yata noon. Bilang isang mapapel na bata ay pinilit kong makatabi sa upuan sa sinehan si **. Idinahilan ko pa na ayaw ko lang makatabi yung isa naming kaibigan na makulit, totoo din naman. Pumayag naman siya agad dahil wala naman siyang alam sa aking ulterior motive. Habang nanonood ay napapangiti ako kahit na parang may pumipiga ng sikmura ko. Hindi nasayang ang pera ko kahit na hindi ko naintindihan ang pelikulang pinanood ko. Alanganing oras na nang matapos kaming manood at kumain kaya nakigulo at nakitulog na lang ang barkadahan sa boarding house nila **. Friday the 13th noon pero bakit parang swerte ko naman? Mabuti na lang at nakatulog ako, siguro dahil sa stress dulot ng pressure. Kinabukasan ay sabay-sabay kaming umuwi sa probinsya. Noon ko nalaman na higit na sa gusto ang nararamdaman ko kay **. Hindi ko pa alam kung ano iyon basta sigurado akong hindi na lang simpleng gusto.

Eksaktong isang taon, ihing-ihi na ang puso ko at hindi na nito mapigilan ang kanyang sarili, wala na akong pakialam kung ano ang kalalabasan ng gagawin ko. Mapanghi ang resulta—ang pag-amin ko (sa text lang naman) sa mga malalapit na kaibigan at kay ** na gusto ko siya. Yun nga lang, walang reaksyon si **, natameme yata o di kaya ay inaasahan niya na yun. Hindi ko alam kung paano ko siya haharapin kapag nagkita kami ulit...

At sa hindi ko inaasahang pagkakataon ay nagkita kami ni **. Nakasakay ko siya sa jeep pauwi ng probinsya halos dalawang linggo lang ang lumipas mula nung sabihin ko sa kanya na gusto ko siya. Nauna naman siyang pumansin sa akin dahil hindi ko agad siya nakita. Tulad pa rin kami ng dati. Walang nag-iba, mabuti na lang.

Patuloy pa rin ang komunikasyon sa pagitan naming dalawa ni **. Ilang buwan pa ay nalaman ko na may girlfriend na siya. An’saklap. Gusto kong manira ng relasyon at maging makasarili, pero siguradong hindi kakayanin ng kunsensya ko, kaya huwag na lang. Ilang ulit kaming muntik nang mag “date”, pero mukhang pinagkakaitan talaga ako ng tadhana. Siguro mabuti na ngang hindi natutuloy, baka makaaway ko pa yung girlfriend niya. Tuloy pa rin ako sa nakagawian ko, ang minsanang pagpapadala ng joke o pick-up line o kung ano pa man sa kanya. Group message kunô, pero siya lang naman ang makakatanggap. Nakakadismaya kasi minsan lang siya nagre-reply, napipilitan lang din siguro siya o kaya nakukulitan lang sa akin kaya sumasagot. Kung ganoon nga, hindi ko siya masisisi. Wala naman kasi talaga akong kasawa-sawa. Ilang taong magiging ganito ang siste—isang beses sa isang taon lang kami kung magkita, maliban dun, text lang ang daan ko para kumustahin siya. Tapos kapag nagkakaharap kami halos hindi rin naman kami nag-uusap. Nakakabitin.

Isang araw, pakiramdam ko palipas na ang nararamdaman ko; nung medyo hindi na ako nakakapanggulo ng buhay, nagpapansin ulit ako kay ** sa pamamagitan ng text. Isang malaking pagkakamali. Nag-padala ako ng pick-up line, “Malapit nang magsembreak! Yey!ö Ang bilis ng panahon, dati ang dami-dami kong gusto. Ngayon ikaw na lang.” At mukhang sineryoso ni ** ang sinabi ko. Hindi ko alam kung paano humantong ang lahat sa pagtatanong niya sa akin ng kung pwede niya raw ba akong maging girlfriend. Aba, ang laking pagkabigla ko. Kung naguluhan si ** sa sinabi niya, eh mas naguluhan ako. Walang pag-sidlan ang tuwa ko. Nagsusumayaw sa galak ang puso at buong katauhan ko. Pero nababagabag din ako dahil sa mga nasabi niya. Paano kung binibiro niya lang ako? Paano kung niloloko niya ako? Walang ibang paraan para maliwanagan kundi ang magtanong. At iyon na nga ang ginawa ko. Nagka-aminan na, pero negative. Hindi ko talaga alam, may girlfriend pa siya na mas nauna sa akin, yung girlfriend niya noon pa. Mabuti na lang at hindi kaagad ako sumagot ng oo sa tanong niya. Minsan, mabuti din palang maging mapag-hinala. Ano ba ang palagay niyang ** na yan, na bagay kaming tatlo? Walang-hiyang feelingero. Dahil sa sobrang pagka-dismaya ko, pakiramdam ko ang sarap lamukusin ng mukha niya, pilas-pilasin at ipakain sa apoy. May nagtanong sa akin kung malungkot daw ba ako dahil dun? Sabi ko hindi. Pero kaninong lelong ang niloloko ko? Malungkot ako. Magkaganoon man, hindi pa man humihingi ng kapatawaran si ** sa akin ay napatawad ko na siya. At iyon na nga, hindi man lang siya humingi ng tawad sa akin. Sabi ko nga, feelingero siyang tunay. Nakakatawa na lang ang pagiging baguhan niya sa larangan at sining ng two- (o poly-) timing. Pumalya ang diskarte niya.

Lumipas ang dalawang buwan at may isang hindi inaasahang kasawian ang nagsilbing daan para makita ko siyang ulit. Tumugtog sa utak ko ang kanta ni Paul Davis pagkakita ko sa kanyang kabababa lang ng jeep, gaano mang kabaduy, ito ang katotohanan “Just when I thought I was over you. I see your face and it just ain’t true. No, it just ain’t true. I go crazy. When I look in your eyes, I go crazy…” Hindi iyon ang tamang pagkakataon para makipag-landian ako sa kanya, kailangang makiramay sa mga naulila. Ilang oras kaming nagpapakiramdaman, nag-kwentuhan ng kaunti hanggang sa dumating na ang oras na dapat na kaming umalis. Magkasabay kaming dalawa na bumalik ng QC. Pagkalipas ng mahigit limang taon niyang paninirahan sa bawat hibla ng cardiac muscles ko, natupad ang parte ng kahilingan ko na makapag-usap kaming dalawa nang matagal-tagal na walang ibang sumasabat. Mababaw lang naman talaga ako, basta nandiyan siya ayos na sakin. Isa’t kalahating oras. Matagal na yun sa dog years, kaso hindi ako aso, parang aso lang na laging nakaabang sa dog biscuit na hawak niya. Humingi si ** ng patawad sa akin dahil sa (mga) kamaliang nagawa niya. At dahil higit pa sa suki ang turing ko sa kanya, pinatawad ko siya. (Bagsak presyo talaga.) Nakaka-ewan kapag tinititigan niya ko…tinitingnan ko din naman siya pero marupok ako. Hindi ko matagalan, para akong lalagnatin. Mas nakaka-kaba pa yun kaysa sa valedictory address ko nung elementary. Nakaka-iyak. Masakit sa tiyan. Para akong nakabitin sa isang napaka-laking pendulum. Nakaka-ihi. Nakaka-kilig. Nakakalunod ang kakornihan ko. Nakaka-kwan. Nakakalungkot kapag naaalala ko na wala namang kahulugan ang mga titig niya. Inililigaw lang ako ng mga tingin niya. Isa siyang mapanlinlang na nilalang. Nakaka-disappoint na natipuhan ko ang isang kagaya niya. Siguro lasing lang ako at wala sa katinuan. Atiot.

Hindi pa ulit kami nag-uusap ni **. Sabi ng ilan “time heals all wounds” pero sa kasawiang-palad, wala naman itong nagawa sa akin kundi ang bigyan ako ng mahabang panahon para maalala at isipin na nami-miss ko na si **.

*PS: Sa makakabasa nito, pagpasensiyahan mo na si ***. Ito na kasi ang pinakamalinis na CR na nakita niya. Huwag mo na lang pansinin ang mga ikinalat niya. Magtakip ka ng ilong at lumipat sa ibang cubicle. Huwag mo nang ipag-maingay kung ano man ang nakita mo dito.

Saturday, December 4, 2010

What Would Lily Allen Say?



Too bad I wasn't brave enough to tell this to that stupid face of yours.

"F*ck you! F*ck you very, very much!"

Friday, September 24, 2010

N2310

Wala naman sigurong mawawala sa akin dahil sa simpleng panonood ng sine at pagkain. Sige na nga. Bakit hindi.”

Parang inuulit lang ang araw na iyon, isang taon na ang lumipas, liban lang sa kaarawan mo ngayon kaya pihadong sisipot na s’ya sa usapan ninyo.

Alas kwatro ka na nakasakay ng MRT patungong North Edsa. Halos tatlong istasyon lang naman ang layo mo mula doon kaya mabilis lang ang magiging biyahe mo. Magaalas-singko na din nang makapasok ka sa lugar na pagkikitaan nyo. Nag-text ka sa kanya para ipaalam na nandoon ka na. Bago ka humarap sa kanya ay sinigurado mo munang dumaan sa palikuran para doon ayusin muli ang sarili.

D2 n rn. Sa tapat ng KFC..

Nagtext s’ya sa’yo. Kabadong-kabado ka habang sabik na lumalakad. Alam mong malapit ka na sa kanya kaya dumoble pa ang ngiti mo. At nagtaka ka nang may isa pang pamilyar na mukha ang bumulaga sa’yo. Si bestfriend. Kala mo pagkakataon mo nang magka-usap kayo nang kayong dalawa lang. Pero masaya ka pa rin kasi matagal mo nang hindi nakakawentuhan ang bestfriend mo. Hindi mo sila tinawag kasi balak mo rin silang gulatin. Pero ikaw ang nagulat nang mapagawi na ng kaunti ang tingin mo sa mga kamay nilang magkahawak.

Natigilan ka. Napa-atras. Nanlabo ang paningin mo. Unti-unti kang lumakad palayo. Hindi mo alam ang gagawin mo kaya nagtungo ka sa pinakamalapit na CR. Doon, hindi mo na napigilan ang pagtulo ng luha mo. Kinumbinsi mo ang sarili mo na nag-o-over react ka lang. Inayos muli ang sarili at lumabas para puntahan sila. Hindi naman din kasi pwede na basta ka na lang uuwi.

Habang papalapit ka ay kinakawayan ka nilang dalawa.

Hindi mo magawang magtanong kung sila na. Kaya naunahan ka na nyang magsalita.

“Girlfriend ko.”

Nangiginig ka dahil sa labis na pagkabigo. Gusto mo nang umiyak. Gusto mo nang umuwi. Gusto mong lumindol, magkabitak ang sahig at kainin ka na ng lupa. Gusto mong magkaroon bigla ng kumunoy sa gitna ng mall at sana ay ma-trap ka na lang dito. Compose yourself. Kaya mo yan. Fighting!

W-Wow congrats! Kelan pa?..”

“Last year pa..”

Basag.

Recharged

Pagkadating mo sa bahay, agad mong hinanap ang charger. At syempre nagtext ka ulit sa kanya. At syempre handa na ako sa mahaba-habang usapan dahil may nakasaksak na sa akin na life support.

{*} “Sori ngaun lng. Nalowbat cp q e.”
{?} Sn k n?
{*} Nnd2 n s bhay.
{?} Ah ok, pnta k n bhauz..
{*} Ha? Gaga to. And2 n nga aq smen. Umaga na pti. Umayus k nga. Lasing ka na e. Umuwi k n dn kya? o_O
{?} Ndi noh.. edi dapat d n q nkkpgtxt..
{*} Bhala k. Sbi mo e. Cge n ayaw n kta guluhin. Ipagp2l0y nyo n yng gnagwa nyo. Gudnyt!u
{?} Hay.. Dpat kc ikw ang ksama q ngaun e..
{*} Ikw e.. di k kc pumunta.:(
{?} Sori.. Haha.. Akala q dn makkpnta ako eh..

Hindi ka na nagreply. Pagkalipas ng isa pang oras, nag-text sya ulit.

{?} Taxi n q pauwi..
{?} Gcng k p?
{*} yep.ö

Pero ang totoo tulog ka na talaga, naramdaman mo lang na nag-vibrate ang telepono kaya ka nagising. Anong oras na din kasi? Halos alas-tres na.

{?} D2 n ako..
{*} Buti nman. Mkka2l0g k n rn s wakas.~X)
{?} Oo nga, kng ktabi sna kta, e ms mhimbing..

Abot langit ang pagkakangisi mo. Lalo pang bumilis ang pagpapawis mo at ang tibok ng iyong puso. Kinakabahan ka. Sumasakit ang tiyan mo. Hindi mo maipaliwanag ang iyong nararamdaman ngayon pero ayos lang sa iyo kasi masaya ka naman. Sa loob ng mahaba-habang panahon, ngayon ka lang ulit nakaramdam ng ganyan. Para kang siraulo.

Walang karga!

Alas-sais na ng gabi pero kagigising mo pa lang mula sa halos dalawang oras na pagkakatulog. Masyado kang nanghina dahil sa hirap na dinanas sa katatapos lang na pagsusulit. Halos wala ka pang tulog. Pero may lakad ka pa mamaya. Sabi mo, pagkakataon mo na ngayon na mag-enjoy dahil isang linggo ka nang hindi tinantanan ng mga nakasusuyang school requirements. Hanggang ngayon ay hindi pa rin maalis sa isip mo ang mga mensahe nya sa 'yo nung isang araw, nung niyaya ka nya na manood ng concert sa Fair.

Halos magpawis na ko dahil sa ilang oras nyo din na pagpapalitan ng mensahe. Magpaload ka kaya, ano? tapos tawagan mo na lang sya. Hindi ako sanay nang laging nagagamit. At nakakairita din pala minsan pag ngumingiti ka na lang basta kahit mag-isa ka.

Huling araw na ng School Fair 2009. Ito lang ang kaisa-isang gabi sa Fair na mapupuntahan mo dahil hindi ka masyadong nabiyayaan ng oras ngayong semester. Di katulad dati, nung 2007 at 2008.

6:30 na nang magsimula kang kumilos. Kumain ka nang kaunti. Nagsepilyo. Nagbihis. Mahimalang nag-ayos. At gumamit ng pabango na minsanan lang kung maranasan ng balat mo.

Habang ikinakandado mo ang pinto ng bahay mo ay napabuntong-hininga ka. Hwoo! Fighting!

Mag-a-alas otso na nang makarating ka sa lugar kung saan magaganap ang concert. Pero medyo maaga pa at ayaw mo ding lumusong sa dagat ng katauhan nang mag-isa. Kaya naisip mo na tumambay muna sa isang malapit na convenience store. Bumili ka ng maiinom at umupo. Naalala mo na may dala kang notes sa isa mong subject kung saan ay may exam kayo sa Martes. (Mukha kang tanga na may dalang notes sa mga ganitong pagkakataon.) Nagpanggap kang nag-babasa dahil ayaw mong nag-mumukhang timang pag pinaghihintay ka. Pero di ko alam kung bakit lagi ka pa ring maagang dumating. Kala ko ba ayaw mo nang naghihintay?

Tinext mo s'ya.

"Psst...Nasan kn?Ü"

Mabilis naman syang sumagot sa text mo.

Ah.. Nnd2 s bhay ng clasm8 k0..bday nia e.

Dahil sa sagot nya sa text mo, hindi mo malaman kung ano ang dapat na maging reaksyon mo. Pero masyado kang mabait. At baduy pa rin. Malamang babalewalain mo na lang ang ginawa nya sayo ngayon. Nainis ka sa kanya pero nainis ka din sa sarili mo. Kung gaano sya kagago ganun ka namang katanga. Kaya sumagot ka na lang ulit.

"A..gnun? S0, ano? Di n tyo man0n0od? Syang nman.:("

Di s'ya sumagot. Naudlot ang kasiyahan. Malungkot ka na naman tuloy. Nag-ayos ka lang pala ng sarili mo para basahin ang notes mo sa convenience store. Sayang ang bihis. Pero hindi bale, dahil dyan handa ka na para sa eksamen nyo. Inabot ka na ng alas dose bago nakapagdesisyon na umuwi. Nag-text ka ulit sa kanya.

"Haha..ngay0n p lng aq uuwi. Pro d nman aq nakapan0od. Tapos n kyo? Ingat k pguwi!ü"

Parang wala lang sayo ang pang-iiwan nya sa ere. At sumagot naman sya agad.

Weh.. D8 n lng tau..

Ayan. Nagsimula na naman kayo sa walang kamatayang pagpapalitan ng text messages. Naguguluhan na rin ako sa inyo. Hindi ko na kaya ‘to. Mamaya ka na lang kasi mag-text ulit pagdating mo sa bahay n’yo. Mamamatay na ‘ko.

“Battery empty”